Zo eens in je onderwijsleven overkomt je dat. Zonder het naar elkaar uit te spreken heb je als mentor en klas ineens een klik met elkaar. Waar dat toe kan leiden is mijn unieke onderwijsmoment.

Begin negentigerjaren op het Economisch Lyceum Eindhoven, zomaar vanuit het niet, overkomt het je. Het was ergens in augustus, erg heet; de mussen vielen van het dak. Een nieuwe tweedejaars groep voor mijn neus. Een 60-tal vragende ogen keken mij aan. Normaliter is het tijdens een introductieweek in een klas eng stil. Er is weinig interactie; ieder tast dan elkaar af. Die dag was het anders. Ieder sprak, alsof ieder elkaar al kende, met elkaar. Bij het opheffen van mijn hand werd het stil. Geen geklaag over het einde van de vakantie, de hitte of het programma. Aparte sfeer…

 

Een ijsje

In de middag stapte ik naar Peter Schoormans, mijn adjunct. Ik vroeg een bedrag van 25 gulden. Hij keek me aan met een vragend gezicht.  “Ik ga met m’n klas een soft-ijsje eten. Eens kijken hoe ze reageren”. Prompt kreeg ik een geeltje toegestoken. Weer terug in de klas vroeg ik: “wie?”. Na enige tijd ging er een hand naar boven: ”ik!”. Ik gaf aan dat het tijd was voor een ijsje. Onze spontane vrijwilliger was bevorderd tot boekhouder. Hij zorgde voor de afrekening, restbedrag  ging naar Peter Schoormans. Zijn buurman deed bestelling en serveerde de ijsjes aan zijn klasgenoten uit. Verder sprak ik af dat we als groep bij elkaar zouden blijven. Samen uit samen thuis. De softijs-uitstap verliep volgens het boekje.Kruiwagen

Na een enkele maanden kwamen de eerste resultaten van de groep bovendrijven.  Aan het einde van een les werden overgangsnormen en die eerste resultaten besproken. Ik liet me, zonder na te denken, de historische woorden ontvallen: “als jullie met zijn allen overgaan naar het derde leerjaar, dan hebben we rapportuitreiking in de kroeg, wordt ik zat en mogen jullie mij in een kruiwagen thuis afleveren”. Ik herbevestigde mijn uitspraak. Vanaf dat moment was de beer los. Groepjes studenten gingen elkaar overhoren. Aantekeningen werden uitgewisseld. Mijn collega’s kregen er ook lucht van, mijn klasje kreeg ineens vleugels.

 

Overgangsvergadering

Of ik het wilde of niet mijn klas was nagenoeg helemaal over. Er was 1 bespreekgeval die had vijf gescoord waar een zes diende te staan. Staande de vergadering werd het cijfer aangepast. Ik had niets meer in te brengen. Collega  Berry Koolen was, in overleg met adjunct Peter Schoormans, al zo vrij om de woensdag erop bar “Ski-fit” te reserveren. Tijdens de vergadering werden alle collega’s uitgenodigd om aanwezig te zijn.

 

Rapportuitreiking

Die woensdag was het druk in “Ski-fit”. Alle studenten en mijn collega’s bevolkten de zaak. Voorzichtig nipte ik aan een pilsje. Een collega stond achter de bar, een andere bakte snacks achter de vetbalie; ze wisselden elkaar, of het hun dagelijkse klus was, af. Om een uur of half elf vormde zich een rij studenten voor me. Elke student voorzien van een grijns en een versgetapt pilsje. Ik nam de stapel rapporten, en slaakte een diepe zucht. Heb vervolgens 30 pils weggewerkt. Wat later ging het wat minder met me. Er was geen kruiwagen, dus hebben de collega’s Berry Koolen (links) en Pieter Kruijssen (rechts) met de benenwagen mij thuis afgeleverd. Wat later werd ik na een innige omarming met de toiletpot weer een beetje mens. De ochtend erop stonden Berry en Pieter om 10.00 uur met een vette grijns weer op de stoep. Geen beter vermaak dan leed vermaak was hun boodschap.

 

Pas veel later besef je wat je overkomen is. Ik krijg er weer kippenvel van. Voor nu : ieder een gelukkig en een inspirerend 2015 gewenst!